امروز دیگر مهم نیس باد از چه سمتی می وزد

جاده ها به کجا میروند

وچه کسی فانوسک ها را در مسیر روشن و خاموش می کند.

به راهنمایی در ختان نیز گوش نخواهم داد

تنها می خواهم چراغ های قرمز را رد کنم وبه چراغ های سبز دهن کجی کنم.

هر جا که می شود رفت یا دور خود چرخید

چه فرقی می کند؟

اصلا امروز من یک متغیر تصادفی هستم

چه کسی جرات دارد که پیشبینی کند کی ،کجا، چرا پیاده می شوم

و میخندم به تمام مسیری که پیمودم

ویک نخ سیگار دود میکنم

و میگذارم که کبودی لب هایم امضایش کند.

بعد دوباره جاده ها از خواب می پرند

دوباره کابوس تونل ها،وقتی فریاد من میپیچد و میپچد و می پیچد

دوباره هتک حرمت مسیر های بکر

دوباره بوی گرد و خاک